Bolu’nun Mudurnu’ya yakın bir orman içi birkaç bungalov evlerden oluşan bir yerde kalıyordum. Günlük olarak da etrafta 20-30 km.lik yürüyüşler yapıyordum. 2015 sonları idi. Durup dinlenme/dinleme ihtiyacım vardı. Aktif dinlenme en güzel dinlenme şekliydi belki.  

Tek başıma uzun yürüyüşler, bir dağda, bir ormanda veya bir nehir kıyısında bana ayrı bir keyif verir. Kendinle sohbet edersin, doğayı dinlersin. Doğanın ve kendi iç sesinden başka şey yoktur. Oldukça ağır dozlu meditatif bir eylemdir benim için. Ruhsal getirisi ne kadar yüksek olsa da tek başına olmanın riski biraz fazladır. Dikkatli, sakin ve tecrübeli olmak gerekir.  

Doğada tek başıma özellikle orman yollarında uzun yürüyüşlerimde öylesine sessizlik olur ki bazen ayak seslerimden rahatsız olurum. Sanki orada yabancı olan fazlalık olan ortamı bozan benmişim gibi.

Bastığım bir dal çatırdar, bir kuş dalından havalanır, bir kelebek kanat çırpar önümde, çalıların arasından yerini değiştiren, ürken bir hayvan olur.

İşte o an durup doğanın kendisine kulak veririm. Hem ben, hem doğa sakinleşir.

Kendimizden, kendi ayak seslerimizden rahatsızlık duyduğumuzda, belki en güzeli durup dinlenmek, soluklanmak, varlık içinde kaybolup karışmak zamanıdır.

Kişi belki de kendi varlığını ve yaşamdaki izini fark ettiğinde ancak başka izleri fark eder, ayrıştırabilir.

Orijinal. 30.10.2015

Revizyon. 12.02.2022