İktisatçı der ki “Varsayalım ki mutluyuz ve hayat güzel”. Varsayımlar, tahminler her zaman tutmaz. Öyle her şeyin denge modeline konulabildiği ve yaşadığımız şeylerin girdisi konunca çıktı olarak bize mutluluk vermiyor. Hayatı açıklayan hazır bir formül de yok. Örneğin, mevcut kısıtlar ve bilgi düzeyi dahilinde Pareto Optimum kavramı fena değil. Bir anlamda “Şu an olan, bu ortamda olabileceklerin en iyisi” demek gibi bir şey. Yani elimden gelenin iyisini yapıyorum.

Varsayımlarımızın tutmamış olması bizi hatalı, eksik yapmaz. Bazen tahmin modellerimiz ve elimizdekiler hayatı açıklamada yetersiz kalır. Bizim dışımızda kontrol ve etki alanımızda olmayan şeyler vardır. Bu durumda hayata yeniden ve daha bütünsel, daha geniş bakmak sorgulamak gerekir. Yaşam dediğin de her an yeniden bir denge arayışıdır belki de.

Hayat olduğumuz anda bize sunulan en iyi en maksimum değilse belki eldekilerin en iyisidir. O anda mutlu olacağımız dengedir belki. Yeni bir denge kurulana kadar o dengenin keyfini çıkarmak gerek.