Bazen hayatta kıraç tarlalarda tek başına duran ağaçlar gibi kalırız bir başımıza

Ne yerimizden kıpırdayabiliriz varmak için hemen yanı başımızdaki sevdiklerimize

Ne kökleri dalları yaprakları toplayarak alıp başımızı gideriz uzaklara

Her rüzgârı yağmuru güneşi bir başımıza yaşarız sessiz sedasız

İçten içe köklerimizi uzatırız belki varır diye sevdiklerimizin kollarına

Gün akşam olduğunda öylece kalakalırız yeni bir gün umuduyla.

Gün devrilir güneş açar kendi yalnızlığımız ışıldar günün ilk aydınlığıyla

Bazen sımsıkı sarılırız toprağa sanki biri bizi çekip alacak gibi

Koparıp savuracak çekip çıkaracak bildiğimiz yerden

Tozunu toprağını kokusunu bildiğiniz her gün onunla hemhal olduğunuz

Sabrederiz direniriz baharı yağmuru bekleriz güneşi bekleriz

Güzel günleri mavilikleri bekleriz bir başımıza öylece

Ne salarız kendimizi ne başımızı öne eğeriz esen rüzgârla

Bir ağaç gibi tek başına ve özgür ama bir yerde vardır elbet sevdiklerimiz biliriz.