Uğur mumcu denince ilk aklıma gelen “gerçekler” oluyor. Öyle ki zamanından çok önce, vizyoner bir bakış açısı ile çoğunluk görüşüne ters gerçekleri dile getirirdi. Gerçeğin bir gün ortaya çıkma gibi özelliği vardır. Engel de olsa zorlansa da,  gecikse de bir gün kaçınılmaz gerçekleşir. O gerçekler ki aydınlık Türkiye için önemli bir ışık, önlem alınsaydı bir  çok olumsuzlukları engelleyebilecek panzehir olacaktı.

O; gerçekleri söylemeyi doğallıkla yapıyordu. Çok az canlı dinleyebildim. Koca koca kitaplarla gelirdi. Söyledikleri farklıydı, vurucu etkileyiciydi.
Oysa yürek istiyordu. Yiğitçe davrandı, haince öldürüldü. Katili belliydi o gerçeklerin saklı kalmasından kim menfaat duyuyorsa oydu.

Ben ölüm haberini duyduğumda herkes gibi çok üzülmüştüm. Ama o gün  üzüntümün daha farklı bir acı, çaresizlik, temel değerleri sarsan bir yani vardı. Bu ülkede yurtsever olmak bu kadar zor olmamalıydı. Solcuların yurtsever, sağcıların milliyetçi olduğu bir dünyada o gerçek bir yurtseverdi.

Ölüm ilanı vermek için kurumda para topladık, adları açıklanmayacak olmasına rağmen çok az kişi katıldı, çok zor kabul ettirebildik cumhuriyet gazetesine bir grup çalışan ibaresini.  Bu bile yapan kim, kim iktidar ve gücü elinde tutuyor, kim muhalif, kim kime karşı güç dengelerini gösteriyordu.

Bir pazar sabahı Ankara yine kara olmuştu, kapkara. Öylece de kaldı.

Milyona yakın insan uğurladı; Mesai saati, izin verilmeme, gidenlerin kayıtları tutulan bir ortamda. Bizi  yüreğimizde bir buruk acı ile bıraktı.  O acıyı bal eylemek gerek.

Uğur’lar olsun.