Geçenlerde bir arkadaşım “eskiyi çok düşünme, anılara takılma, eskiyi düşünürsen beynin zekan yeniye daha az odaklanır” dedi. Haklıydı belki. Ama bazen geçmişten gelen küçük bir anı, bir türkünün sözleri, esen bir rüzgar, okunan bir dize hem geriye hem başka bir aleme götürebiliyor kişiyi.

Geçenlerde nereden esti bilmem aklıma çocuklukta sıklıkla televizyonda izlediğim Rüştü Asyalı’nın unutulmaz tiplemesi ile Keloğlan filmlerinden bir sahne geldi. Genellikle film de Keloğlan Padişahın kızına âşık olur. Ona kavuşabilmesi için yarışmadan geçmesi yağız delikanlılarla, güçlü kuvvetli rakiplerle kapışması gerekir. Bizim fakir Anadolu çocuğu Keloğlan da bir şekilde rakiplerini alt etmenin yolunu safiyane şekilde bulur.

Bu yarışmalardan birinde artık üç kişi son yarışa kalmıştır. Üç bardakta bir miktar sıvı var ve padişah üç yarışmacıya hangisinde “zehir” var diye sorar. Bilemeyenin kellesi gidecektir.

İlk iki yarışmacı birer bardağı seçer ama her ikisine de Padişah “yanlış, götürün bunu” der. Sıra Keloğlana gelmiştir.

Padişah “sen de son bardak diyeceksin bir o kaldı zaten” der. Bizim keloğlan düşünür ve üç bardağı birbirine döker sonra dolu bardağı gösterir. “Bu bardak” der ve Padişahın kızını alır.

Siz bardaktaki zehri isterseniz çözüm için gereken ilaç deyin, sorunların hallolması, dertlerin devası, çözümün kendisi deyin nasıl tanımlarsanız öyle olsun. Bizlere A mı, B mi yoksa C mi olacak diye dayatılan seçeneklerinin hiçbiri bazen tek başına sorunun yanıtı, sorunların çözümü için yeterli olmayabilir.

Tek başına iken çözüm olmayan, birlikte iken çözümün bir parçası olabilir.

Demem o ki çözümü A, B veya C’de ararsak bulamayabiliriz. Daha farklı mı bakmalıyız ne?

22 ekim 2015.