Bilinen bir fıkradır. Nasrettin Hoca’nın bir kişiye borcu vardır. “Nasıl ödeyeceksin” der.

Hoca bir çalılığı işaret ederek; “Buradan koyunlar geçecek, yünleri takılacak, o yünleri toplayıp satacağım ve borcumu ödeyeceğim” der. Bunun üzerine kişi gülümser. Hoca da “Peşin parayı gördün tabi gülümsersin” der.

Bazen kendi kurduğumuz hayallere öyle kapılırız ki onun gerçekleşeceğine inanırız. Gerçekleşmesi çok olası olmasa da onu sıkıca sahipleniriz. Belki bir savunma mekanizması, belki bir kaçış.

İşyerinde uzun yıllar terfi bekleriz, kötü giden ilişkinin bir gün düzeleceğini ümit ederiz, özlediğimiz/sevdiğimizin de bizi seveceğini düşünürüz. Güzel günlerin hemen gelmesini bekleriz.

Hatta sporda şampiyonluk vaadi ile takımı alıp küme düşürtürüz. 2023 olmadı, 2071’de dünya lideri olmayı bekleriz. Bir yanda “yiğit muhtaç olmuş kuru soğana” türküsü avaz avaz çalarken diğer yanda mehter takımı verir gazı habire.  

Mantıklı açıklamalarımız, gerekçelerimiz, destekleyici hikâyelerimiz vardır. Öylesine heyecanla anlatırız, öylesine kendimizi kandırırız ki karşımızdaki de kanar bir süre. Ya da öyle sanırız. Muzip gülümsemeyi, ses çıkarılmamasını onay kabul ederiz. İdare eder diye düşünürüz.

Gün gelir ilişki sonra erer, kişi ayrılır yıllar sonra. Artık yeter der. Hak ettiğinin verilmediği şirketten istifa eder arkasına bakmadan. Bir ülke yoksulluğun pençesinde kıvranır durur bir süre. Sonunda sandık gelir, vaatkârlar hüzünle ayrılır sahneden. Devran döner.

Türkü der ki “bir güzeli bir çirkine vermişler, güzel ağlar çirkin güler bir zaman”. O yüzdendir ki bir süre başkalarını, uzun süre kendimizi kandırabiliriz ama bir gün gerçek kapımızı çalar. O gün işte hayallerimizle ve gerçeklikle hesaplaşma vaktidir.

Ya gerçeklik kabul edilecek ya hayaller revize edilecek. Her durumda bir ince ayar gerekir yaşamda. Olmak istediğimiz ile olduğumuz hal arasında bir yol ararız. Ulaşamadığımız hayallerle hesabı ödeyip vedalaşmak gerekir ki diğer hayallere sıra geldin.

Belki yarın, belki yarından sonra…